Dag 7 Kilberry - Dalavich 70 km

Vanmorgen lekker lang geslapen en erg lang getreuzeld om weg te komen. Eerst rustig ontbeten met pancakes en clotted cream, leuk begin van de dag! Toen we om half 11 alles op de fiets hadden en naar boven reden (de uitgang van de camping is zeker een kilometer vanaf de plek waar de tent stond), sprak de Nederlands sprekende eigenaar Kees aan en ze maakten nog een praatje. Hij vertelde dat er wel degelijk een camping is tussen Oban en de zijne en hij ging het op de kaart laten zien. Hij liet ons gelijk een alternatief zien voor onze route, want met onze bepakking ging het vast niet lukken om de originele route te volgen. We namen alles in dank aan en vertrokken rond 11 uur. Eerst klimmen en dalen. Daar was dan Colomba's Cave. Een grot met een hoop geschiedenis. Door hoog gras wadend kwamen we er. We zouden terug kunnen rijden en het advies opvolgen van de campingeigenaar Jonathan, maar we besluiten lekker eigenwijs toch de originele route te volgen. Na Colomba's Cave een stuk over een 'Private road' dat mocht; stond in het boekje, hek door... We waren al gewaarschuwd door de routemakers. Héél beroerd asfalt. Nog veel beroerder dan je nu in gedachten hebt! En met zeer steile stukken. Zo steil dat we het met 2 km/uur niet meer konden fietsen en duwend de fiets boven kregen. Dit twee keer. Daarna natuurlijk ook afdalen. Over hetzelfde soort asfalt, AAAAHHHH!!! Wat een beleving! De weg na het eerstvolgende hek was fijn. Heel langzaam stijgen en dalen, prachtige uitzichten allemaal. De winkels die er zouden zijn volgens het boekje waren er niet en echt pauze hadden we ook niet genomen. Na 60 km was ik wel wat moe en had echt te kort gegeten. Het ging ff niet meer. Uiteindelijk zijn we nog 15 km doorgefietst en vonden we een prachtig plekje om te gaan wildkamperen. Fenomenaal uitzicht bij picknicktafels. Wel weer spannend... Als de zon achter de berg is verdwenen, het koelt snel af.

Dag 6 Ardrossan – Kilberry 74 km

Met de regen werden we ook weer wakker. Het was al een paar uur licht, maar we waren erg moe. Om 8 uur toch maar opstaan, we willen om 9 uur weg, zodat we nog wat boodschappen kunnen doen en de boot van 9.45 uur kunnen halen die ons naar Isle of Annan brengt. Kees gaat in de zee de afwas doen en zijn schoenen van hondenpoep ontdoen. Hopelijk ook in die volgorde... Veel te laat keert hij terug, waardoor we enorm moeten haasten in de regen en moeten racen naar de boot. Boodschappen redden we dus ook niet meer. De boot op het nippertje. Een klein uur later zijn we in Brodick, we nemen de noord-route, want het weer is niet geweldig, we kunnen niet ver kijken. Nu hebben we wind mee en dat komt heel goed uit bij het klimmen, er zijn twee flinke exemplaren en soms worden we gewoon een stukje geduwd. We kunnen dan genieten van het eiland, wat we kunnen zien is mooi en het fietst leuk. De afdalingen zijn weer in de Kees categorie. Prachtig mooi! Bij de ferry lunchen we en kletsen nog even met een fietser die zonder versnellingen vanuit Ayr ook de overtocht gaat maken. Hoe hij de heuvels overgekomen is...? Het is koud en nat op de boot. Een half uur dit keer. Dan wéér klimmen en dalen en dat nog 100 keer. Eén van de laatste afdalingen is zo mooi, dat zelfs de zon ervan gaat schijnen en we kunnen niets anders dan lachen. Wat is het toch mooi om te fietsen.

De camping is goed te vinden, de eigenaar spreekt Nederlands en kletst bijna een half uur met ons over onze tocht. Hij denkt dat we de route van morgen niet aankunnen. Ai... Het tentenveld is 1 km vanaf de receptie. We staan op een plek waar

Dag 5 Glentrool – Ardrossan 114 km

Met getik gingen we slapen, met getik werden we wakker. Die eerste van de midges tegen het tentdoek, de tweede van de regen. REGEN? Ja, Schotland... We pakken de boel in als het net even is gestopt met regenen. Dan regenponchos aan en gaan... Gelijk klimmen, terug naar de route. Dan klimmen op de route, tot 400 meter. Veel te steile afdaling voor mij. Kees vond het geweldig, de Go Pro ging weer op. Maar zoals in de Ardennen, ook hier; na een afdaling gelijk weer klimmen. En hoe. Vlak voor de top worden we ingehaald door twee wielrenners. Ze complimenteerden ons en gingen rustig voorbij. Bovenaan maakten ze een foto van ons! Een beetje stiekem, maar het was wel te zien. Daarna een afdaling zoals ik die leuk vind, weinig remmen, overzichtelijk, goed asfalt. Het was inmiddels al na 12 uur en we kwamen in Crosshill aan. Hoe toepasselijk. Dit was voorlopig de enige bewoonde plaats in de buurt, dus we gingen naar het cafe daar. Er werd gevraagd of we wilden lunchen, dat was wel een goed idee, zeker gezien verwachte bergen. En wat een mazzel; tweede persoon eet gratis. Mega cola voor nog geen 2 euro en nog WIFI ook. Na het eten heb ik eerst mijn trouwe lezers op de hoogte gehouden en wat foto's geupload. Helaas heb ik de reacties niet kunnen lezen. Toen weer verder. We wilden de boot van 18.00 uur proberen te halen en kozen voor een route alternatief waarvan we dachten dat deze minder heuvels zou hebben. Maar helaas. Enorm steil, ieder einde van een klim bleek het begin van een nieuwe. Er kwam geen einde aan. Het uitzicht werd wel steeds leuker, maar niet spectaculair. We hebben er niet eens foto's van. Het stuk naar beneden was niet leuk. Wederom veel te steil en slecht asfalt. Toen we eenmaal in de buurt van Ayr kwamen, reed het fijn, dicht bij de kust. Het was wel druk, waardoor we op de stoep gingen fietsen. De bramen struiken met uitschieters steeds langs onze armen en benen. Het weer was redelijk, het strand en de weg erlangs druk. Voor mij geen fijne fiets omgeving. Tot slot nog 35 km redelijk goed te doen, af en toe regen, maar we waren zo weer droog. Het was al na 18.00 uur, dus de boot gingen we niet meer redden De camping waar we langs reden was gevuld met heel veel stacaravans en we konden niet zien of er ook tenten mochten staan. We gingen dus door, want in het boekjes stond dat er ook een camping in het centrum zou zijn. Dit bleek niet het geval, dus wij toch terug naar het stacaravandorp. Er was zeker plaats, het kostte 32 pond! Das ruim 40,-! We besloten dat wild kamperen vandaag wel een optie was, we hadden langs het strand mooie plekken gezien. Eerst gekookt aan het strand. In de buurt van een dorp zette we de tent op tegen 21.00 uur, vlakbij een voetbal veldje. Koud, moe en nat van de regen vielen wij in een diepe slaap en de regen op de tent.

De fietser en de heuvels

Als de weg vlak voor me de horizon wordt,

Weet ik; nog even doorzetten en ik ben er

Vol verwachting en hoop

Komt het einde steeds dichterbij

Een nieuw stuk ploeteren?

Een afdaling misschien?

Zoveel mogelijkheden

Al zoveel opties gehad

Hoopvol naar dát punt daarboven

Drie kilometer per uur rijdend

Ik wist niet dat dat kon

Boven aangekomen, nog verder, NEE!

Maar ja! Ik doe het wel, met 3½ 4, 4½ of 5

Ik kom er wel

Pfff een vlieg, weg jij!

En dan is er weer dat hoopvolle punt.

Steeds blijft het verrassen

Ook al worden ze wel eens gehaat

De pijn in de benen en het zweet op mijn hoofd

Ze blijven me boeien, zo mooi

Dag 4 Crocketford - Glentrool 108 km

Vanmorgen werden we wakker door de zon die het tentdoek verwarmde. Wat een heerlijke vakantie! Deze keer ontbijten we met noedels. Kees verzorgt het ontbijt, ik zorg voor het mooie weer. Vandaag doen we ruim 2 uur over opstaan-ontbijten-opruimen-wegrijden. Normaal gaat dit binnen het uur. Maar het is heerlijk weer, de Schotten zijn er zelf ook verbaasd over. De route gaat super! De benen zijn gewend en we hebben zelfs wind mee! Dus bergop gaat makkelijker en bergaf is nog leuker. Daar zijn er wel weer veel van trouwens. In Kirkcudbright doen we boodschappen, morgen is het zondag en we moeten nog wel e.e.a. hebben. We vragen of ze ook clotted cream verkopen voor de scones en blij nemen we deze combi ook mee. Lekker als tussendoortje. Nou ja, tussendoorhap, zonder -tje. Iets verderop vinden we een heel leuke plek om te lunchen. Uitgebreid picknicken we in een soort park bij een haven, maar ook midden in het stadje. Zo leuk! We houden ruim een uur pauze. Fietsen we nog wel? Ja, ook dat doen we nog vandaag. Na Kirkcudbright fietst het heerlijk, glooiende heuvels, prachtige omgeving, zeer afwisselend. Iedere 5 km een compleet ander landschap. Als we langzaam klimmen, komen we op een gegeven moment, zo'n 10 km voor Creetown boven aan een heuvel. Dat kostte wel de nodige moeite, maar dan.... Een afdaling.... Met weinig trappen zo'n 30-40 km/uur helemaal tot Creetown. Daar nemen we een welverdiende scone. Niet verdiend met het afdalen van bijna 10 km, maar wel met de daaraan voorafgaande klim omhoog! Daarna flink klimmen, stukjes van meer dan 20%. Daar ging mijn voorwiel zó van steigeren, dat was gewoon bizar. We spreken nog een fietsvakantiestel uit Inverness die in tegengestelde richting rijden. Ze vertelden dat ze de heuvels vinden tegenvallen, maar dat ze er bijna zijn. Ze waarschuwen ons nog voor een zeer steile klim door het bos en we gaan vol goede moed verder. En inderdaad, nog meer klimmen!! Maar het afdalen maakt zoveel goed! Eén afdaling ziet er te eng uit. Kees wil de GoPro op, en filmt het geheel. Ik rem naar beneden, voelt veel veiliger. Zeker omdat er grote haaientanden over aan de berg staan... Kees brengt het er levend vanaf en we hobbelen door naar Newton Steward. Het is dan nog maar half 6 en de camping erna is op 18 km. Die gaan we doen. Maar dat is wel een heel saai stuk. Klimmen óf dalen, bos, bomen, gekapte bomen, slecht asfalt, tegenliggers die de berm in moeten... En dat bijna 16 km achter elkaar. Gelukkig is het weer prima. Als we even stil staan, merken we ze ineens op: de midges!! Snel weer verder. Ze volgen ons als we minder dan 15 km per uur gaan en dat gaan we regelmatig als we heuvel op gaan. Op de camping aangekomen krijgen we een code voor het douchehok, een mooie plek met veel midges, leuk uitzicht op een vijver met lelies en eenden. Mooie dag, heerlijke vakantie, vermoeide benen, zon in ons lijf..............

Dag 3 Once Brewed - Crockertford 129,03 km

Na een goede nachtrust, wel een beetje koud aan het einde, zijn we vol goede moed en bidons water weer vertrokken. Eerst weer het nodig klimmen. We hebben ons inmiddels verenigd met het feit dat dit niet meer zal veranderen tot we in IJmuiden van de boot afstappen. Het fietst goed vandaag. De benen zijn inmiddels gewend aan het klimmen. Het asfalt werkt niet helemaal mee, maar het weer wel! Heerlijk fietsen in de zon, dit keer zonder wind! In Gilsland vroegen we aan een oudere dame of er een supermarkt in de buurt was. Ze moest lachen en zei dat die hier niet was. Op de vraag of er misschien wel een bakker was, begon ze uitgebreid te vertellen over een geweldige ‘tearoom' iets verderop. En dat we daar ‘for a change' ook eens buiten konden gaan zitten. Ze moest er zelf hard om lachen. We gingen erheen. Eén koffie, één thee en twee scones. Thee op z'n Engels, koffie op z'n Engels (voor Nederlandse begrippen veel te slap) en SCONES op z'n Engels. Met clotted cream, boter en jam. MMMMMMmmmmm.... Daar zouden we wel weer een aantal uren op kunnen klimmen! Dat deden we dan ook... In Longtown zagen we een leuk bankje om pauze te houden. Nu dronken we water en aten we mandarijnen. Het moet wel een keer gezond natuurlijk! Er bleek daar ook een kleine Spar te zijn waar we dankbaar boodschappen deden. Hierna verliep de weg heerlijk, heuvels goed te doen, goed wegdek, volop zon en windstil. Toen de Schotse grens, leuk foto moment. Vond ik tenminste... Daarna weer fluitend verder. We hadden leuke conversaties met de schapen onderweg, nadat ze verschrikt of verbaasd opkeken toen we langs reden. Verder rijden we veel langs water. Water van zee! Maar dan een soort zeearmen, veel slikken te zien. Om grote bergen heen en toen besloten dat het fietsen zó fijn ging dat we de nog wel even door konden tot de camping in Crocketford. De laatste 15 km waren helaas niet zo leuk meer. Veel klimmen, warm en de scones raakten uitgewerkt. Nog wat druivensuiker naar binnen en de motor kon nog even door. Eenmaal op de camping had Kees bedacht dat ik eerst kon gaan douchen. Heerlijk! Al het zout van mijn lijf af. Toen ik terug kwam, stond de tent al!! Dat viel mee! Ik ging gelijk koken en toen Kees klaar was met douchen, konden we gaan eten. Als toetje hadden we aardbeien. Ze waren goed geschud en gerammeld in de fietstas van Kees en nu half puree en heel veel sap. Dat was weer een leermomentje..

Toen nog een spelletje UNO, want het tafeltje willen we wel gebruiken. Fijne camping, prachtige dag, wel moe aan het eind.

Dag 2 Zee – Newcastle – Once Brewed 80 km

Gestart met beroerde nacht, van 5 tot 6 een uurtje geslapen, toen naar het dek om foto's te maken van zonsopkomst. Toen weer terug naar bed, nog 2 uur geslapen, want om half 9 werden we wakker gemaakt door de luidspreekster die ons vertelde dat we om 10.00 uur zouden aanmeren in Newcastle. We draaiden ons nog een keer om en toen het echt niet anders kon, zijn we gaan aankleden en inpakken. De klok was een uur teruggezet, om 10.00 uur stonden we stil en mochten de passagiers groep voor groep van de boot af. Wij als laatste. Tegen half 11 reden we door de douane en werden we nog even aan de praat gehouden door de douanier, alsof er geen andere mensen meer achter ons stonden. Toen kon de fietsvakantie echt beginnen.

We moesten direct links gaan rijden, heel wat rotondes over (linksom en dan opletten, want er moet ook voorrang worden gegeven aan het verkeer van rechts op de rotonde!) Het volgen van de route gaat heel gemakkelijk, er staan bij iedere hoek één of meer bordjes. Het fietsen gaat ons niet zo gemakkelijk af. Heel veel heuvels, heel veel klimmen en ons lijf is moe van de nacht en nog niet gewend aan al die glooiingen. Na 12 km houden we pauze, we hebben het idee dat we er al 50 km op hebben zitten. Valt dat even tegen. Onze pauzeplek is wel erg leuk. Uitzicht op water, veel gezelligheid en héél veel brugen over de Tyne. Eén daarvan droeg de Olympische ringen, want Engeland is megatrots!

Gestart met beroerde nacht, van 5 tot 6 een uurtje geslapen, toen naar het dek om foto's te maken van zonsopkomst. Toen weer terug naar bed, nog 2 uur geslapen, want om half 9 werden we wakker gemaakt door de luidspreekster die ons vertelde dat we om 10.00 uur zouden aanmeren in Newcastle. We draaiden ons nog een keer om en toen het echt niet anders kon, zijn we gaan aankleden en inpakken. De klok was een uur teruggezet, om 10.00 uur stonden we stil en mochten de passagiers groep voor groep van de boot af. Wij als laatste. Tegen half 11 reden we door de douane en werden we nog even aan de praat gehouden door de douanier, alsof er geen andere mensen meer achter ons stonden. Toen kon de fietsvakantie echt beginnen.

We moesten direct links gaan rijden, heel wat rotondes over (linksom en dan opletten, want er moet ook voorrang worden gegeven aan het verkeer van rechts op de rotonde!) Het volgen van de route gaat heel gemakkelijk, er staan bij iedere hoek één of meer bordjes. Het fietsen gaat ons niet zo gemakkelijk af. Heel veel heuvels, heel veel klimmen en ons lijf is moe van de nacht en nog niet gewend aan al die glooiingen. Na 12 km houden we pauze, we hebben het idee dat we er al 50 km op hebben zitten. Valt dat even tegen. Onze pauzeplek is wel erg leuk. Uitzicht op water, veel gezelligheid en héél veel bruggen over de Tyne. Eén daarvan droeg de Olympische ringen, want Engeland is megatrots!

Daarna lange tijd langs het water gefietst, af en toe een weg oversteken met andere overgangen voor fietsers dan wij zijn gewend, maar het lijkt wel veiliger. We krijgen honger, maar hebben nog geen geldautomaat gezien en hebben dus nog geen Ponden. Aan een tegenligger vraag ik of er in de buurt een ATM is, hij weet dat er een supermarkt is, misschien ook een ATM, maar als we een uur door fietsen, komen we in Corbridge en daar is er zeker één. Hij moet daar zelf ook heen, keert om en fietst achter ons aan. Af en toe zegt hij iets, maar hij blijft achter ons fietsen. Nu fietsen wij ook achter elkaar, de weg is smal en er zijn veel bochten. En veel klimmen!! Het is net als in de Ardennen. (En je weet wellicht hoe dol ik daar op ben...) In Corbridge vertelde de vriendelijke Engelsman nog e.e.a., we moesten onze fiets maar goed in de gaten houden, want hij vertrouwde dit dorp niet zo. Leuk plaatsje trouwens. Heel authentiek allemaal. Eerst pinnen!! Daarna kochten we op de hoek een sandwich en een blikje drinken. Lekker!! Waren we aan toe.

De route vervolgt, we volgen nog steeds route S72, goed aangegeven allemaal. Twee keer moeten we door een hek, dan volgens het bord 'goed luisteren en kijken' en dan de spoorweg oversteken. Als we het hek vergeten te sluiten en we worden betrapt, kost het 1000 pond.

We kiezen de alternatieve route, de makers vragen zich af of dit mooier of rustiger is dan de hoofdroute. Dat is het zeker! Maar OMG, wat een geklim!!! PFFF!! De zon schijnt lekker en het water raakt op. Gelukkig wil een echtpaar ze vullen en kunnen we er weer een tijdje tegenaan. We zijn wel wat moe en vinden een boeren camping tussen wat heuvels in. Fijn! Wel duur, 14 Pond... En zo bijzonder is deze camping niet. Tent opzetten, koken, Rummicupje spelen (had ik meegenomen als verrassing voor Kees, hahaha) en op tijd slapen. Moe....

Dag 1 ´t Veld - IJmuiden - Zee

Alles was op tijd ingepakt en ik was klaar om te gaan. Kees was alleen nog niet zover. Hij pakt het liefst op het laatste moment en zo geschiedde. Ik had met de nodige marge uitgerekend hoe lang we nodig zouden hebben tot IJmuiden. Nog voor 16.00 uur waren we er. We zagen een rij met auto's staan en ook een rij fietsers en motoren. De inchecktijd was tussen 16.00 uur en 17.00 uur, maar we hadden al gehoord dat fietsers niet direct aan boord konden gaan. We gingen eerst nog wat drinken en een bakje kibbeling was ook wel aanlokkelijk. Toen we rond half 5 gingen inchecken hoefden we niet zo lang meer te wachten. De fietsen aan boord, goed vastzetten en dan op zoek naar de hut. Leuk stapelbed, bankje, wc en douche. De boot vertrok bijna een uur later dan op het papier stond. Of is dit alvast het tijdverschil? We hebben heerlijk genoten van ons uitzicht terwijl we wegvoeren. De zon scheen weer en het gevoel van vakantie is begonnen!